صورتک دارم به چهر

دستکش های قدیمی من به دست

جوراب هی ضخیمی که ندارد هیچ کس

نی لبک دارم

نه یک دو

نه سه چار

میزنم:

من هم منم هم نامنم، من ز خودخواهی من ها بی منم

عدل را گم کرده ام

عمر کو؟؟؟

عشق را گم گشته دارم

قلب کو؟؟؟

درد را پیدای پنهان دیده ام

اشک را زیبای نادان دیده ام

شور را بازی رندان دیده ام

من یکی دیگه از من خسته شدم

دیگه روانیم کرده

من ، منه خودیم و میخوام

همونی که هر وقت وجدانم درد میگیره باهاش حرف میزنم

اونی که وقتی ظرف میشورم باهاش حرف میزنم

اونی که وقتی حواسم نیس،یعنی برعکسه کلا وقتی حواسم هست میاد تا من باهاش حرف بزنم. من، منه خودیم و مـــیــــــــــخوام

چه معیار خود خواهانه ای و بسیار سطحی و احتمالن در فراگیری نسبی بالا؟ با نظرات بیهقی و  داریوش دوستان عزیزم هم موافقم ، وقتی معیار  : من و اکتسابات من شد؟ باید علل را در حد و مرز نسبی اکتسابات محیطی من دید ،حال طبق قوانین فرایندها : ورودیها/ داده ها - پروسس /پردازش / در اینجا منظور تجزیه و تحلیل است = خروجی فرایند = من در 6 سالگی ؟ من در 10 سالگی / من در 20 سالگی  و... من در 63 سالگی و یا : من در زمان و مکان و موقعیت محیطی

همه بدبختیه من از منه....چه اگر این بختک من سایه شو از سر من کم میکرد این منه من میتونست یه نفس راحت بکشه......من !لحاف چهل تیکه بلکه چهل هزار تیکه که هر تیکه اش رو یکه واسمون کوک زده از عمه وخاله و خانباجی تا والدین....دوستان...فرهنگ ...سنت....عرف....رسانه ها...و تازه همه اینا به کنار اراجیف خودساخته و خودبافته ذهن که مواد اولیه اش رو همونا بهمون دادنو تهش فکر میکنیم و اعتقاد داریم که این منم ....رگ گردنمون هم باد میکنه واسه دفاع از این منه مستطاب.....کاش میشد یکجا همه رو بالا میووردم و از شرا ین منه هزارن من که نیمیش زترکستان نیمیش زفرغانه خلاص میشدم....سبک.....رها....یله....آزادوووبدون پیرایه.....بقول بزرگی ...از یه منظر که به خودت نگاه میکنی هم عمامه مولانا سرته هم قپه های یه سرهنگ رو دوشت....هم کتاب خدا تو دستته هم گیتار بیس کریس را....هم انتلکتوئل و روشن فکری هم دور خودت فوت میکنی خیط میکشی.....هم پینوشه ای هم آلنده ....خلاصه ملقمه ای هستیم که خودمون هم نمیدونیم .....بعد با این ذهن سنگین و کرخت و هزار تیکه به تفسیر و قضاوت حقایق هم میشینیم و بادی به غبغب میندازیم که بله.....اوف امان از دست این من