نامه های خط خطی از جنس عرفان نظر آهاری

خدایا!من همانی هستم که وقت و بی وقت مزاحمت می شوم .همانی که وقتی دلش میگیرد و بغضش میترکد می آید سراغت .من همانی ام که همیشه دعاهای عجیب و غریب می کند و چشمهایش را میبندد و میگوید : من این حرفها سرم نمیشود باید دعایم را مستجاب کنی .

همانی که گاهی لج میکند و گاهی خودش را برایت لوس می کند.همانی که نمازهایش یک درمیان قضا میشود و کلی روزه نگرفته دارد .همانی که بعضی وقت ها پشت سر مردم حرف میزند و گاهی بدجنس می شود .البته گاهی هم خودخواه. گاهی هم دروغ گو .حالا یادت آمد من کی هستم ؟

امیدوارم بین این همه آدمی که داری بتوانی من یکی را تشخیص بدهی .البته میدانم که مرا خیلی خوب میشناسی .تو اسم مرا میدانی .می دانی کجا زندگی میکنم و به کدام مدرسه می روم .تو حتی اسم تک تک معلمهای مرا هم میدانی .تو میدانی من چند  تا لباس دارم و هر کدامشان چه رنگی است.اما...

خدایا! اما من چی از تو نمیدانم .هیج چی که دروغ است .چرا یک کمی میدانم .اما این یک کمی خیلی کم است.

 من همیشه با تو حرف زده ام و بازهم حرف میزنم .

راستش چند وقتی است که چند تا تصمیم گرفته ام .دوست دارم عوض بشوم .دوست دارم بزرگ بشوم .دوست دارم بهتر باشم .من یک عالم سوال دارم .سوالهایی که هیچ کس جوابش را بلد نیست .دوست دارم تو جوابم را بدهی .

نمیدانم شاید هم من اصلا هیچ سوالی ندارم و میخواهم تو به من سوالهای تازه یاد بدهی .اما باید قول بدهی کمکم کنی !قول میدهی ؟