یاقوت هایی از جنس پائولو کوئیلو

داستان 1:

سرگردان در شهر است .با این که قرار ملاقاتی دارد دیر از خواب بیدار میشود و وقتی هتل را ترک میکند می فهمد که پلیس اتومبیلش را با جرثقیل برده دیر به قرارش میرسد .

ناهار بیش از اندازه طول میکشد و به مبلغ جریمه اش می اندیشد .پول زیادی است .

ناگهان به یاد اسکناسی می افتد که دیروز در خیابان پیدا کرده بود .بین آن اسکناس و حوادثی که در آن روز صبح بر سرش آمده رابطه غریبی میبیند .

با خود می گوید :شاید این پول را از سر راه کسی برداشته ام که واقعا به آن نیاز داشته .احساس می کند باید از شر این اسکناس راحت شود و در همان لحظه چشمش به گدایی می افتد که در پیاده رو نشسته است .

گدا می گوید:یک لحظه صبر کن .من دنبال صدقه نیستم .من یک شاعرم و می خواهم در ازای پول شعری برایتان بخوانم .

سرگردان میگوید :خوب پس کوتاه باشد من عجله دارم .

گدا میگوید: "اگر هنوز زنده ای به خاطر آن است که هنوز به آنجا که باید باشد نرسیده ای ".

داستان 2:

مردی تصمیم گرفت که چند هفته ای در صومعه ای در نپال اقامت کند .یک روز بعد ظهر وارد یکی از معابد صومعه شد و راهبی را دید که لبخند زنان در محراب نشسته

پرسید :چرا لبخند میزنی ؟

راهب خورجینش را باز کرد .موز فاسدی از آن بیرون آورد و پاسخ داد : چون معنای موز را میفهمم .

این زندگی است که مسیر خود را به پایان رسانده و از آن استفاده نشده ....و اینک بسیار دیر است..بعد موز دیگری را از خورجینش بیرون آورد که هنوز سبز بود .موز را به من نشان داد و دوباره در خورجینش گذاشت و گفت : این زندگی است که هنوز مسیر خود را نپیموده و منتظر لحظه مناسب است .

سرانجام موز رسیده ای را از خورجینش بیرون آورد .پوست کند .با مرد تقسیم کرد و گفت :این لحظه اکنون است.بدان که چگونه باید بی هراس آن را زندگی کنی .

شنبه 21 خرداد 1390 - 3:18:08 PM